این هم از روزگار ما
خیلی دلم میخواست منم مثل خیلی از آدم ها حالم همیشه خوش بود. اما نیست!
نمیدانم! شاید باقی افراد هم همیشه حالشان خوش نیست.
دوست دارم که به روزهای کودکی برگردم. همان روزهایی که بی توجه به هر چیزی برای خود مینوشتم و از نوشتن خود لذت میبردم.
اما نه!!
کودکی من مواجه بود با یک حماقت عظیم. وقتی که به یاد نادانی هایم می افتم سرم درد میگیرد.
گاهی می گویم بی خیال همه چی. بیا در این جا چیزی بنویس. شاید حال و هوایت عوض شود. اما نمیشود. دیگر حتی نوشتن هم به من حس خوبی نمیدهد.
هرگز فکر نمیکردم که روزهای جوانی ام این چنین بگذرد.
البته که باز فکر میکنم که این حال بسیاری از افراد مملکت ماست. شاید هم در تمام کره زمین مردم چنین اند.
وای که خسته شدم از این همه فکر کردن ...
اصلا مگر چه عیبی داشت ما به همان شکل اجدادمان باقی میماندیم و فکر نمیکردیم. شاید خیلی زندگی بهتری داشتیم!
اما نه شاید حیوانات هم غصه میخورند و یاس به سراغشان می اید.
خسته ام از بس که مدام جواب سوال هایم را خودم میدهم و خودم را قانع میکنم. هیچ گاه حق را به خودم نمی دهم....
چه زندگی بیهوده ای
چه روزهای سردی
کاش حداقل میتوانستم ظاهرم را بهتر نگه دارم :/
